Macera beta max

Annem alışverişe yollardı, elimde liste, ne lazımsa işte, bir ekmek, iki yufka, bir kalıp beyaz peynir... Bir de dönüşte videocuya uğrardım, adam sorardı "Ne filmi?", "macera"; çünkü annem öyle demiş olurdu. Adam bir tane film verirdi raftan; yönetmeni kimmiş, kim oynuyormuş, olay Rusya'da mı geçiyormuş, bu tür detaylarla iki cenah da ilgilenmezdi. Ben macera filmini alıp eve gelirdim, adına bile bakılmazdı, akşam yemekten sonra izlenirdi. Bir ikinci ihtimal de "yerli"ydi; "romantik komedi" o zaman icat edilmiş miydi hatırlamıyorum. Edildiyse bile romantiğin sonu bir yere varabilir endişesiyle o janr çekirdek aileye pek girmezdi galiba. Çok macera filmi izledim, bir tekini bile hatırlamıyorum. O kadar çok macera filmi izledik, bizim küçük videocudakileri bile bitiremedik.
Bazen bir otobüste otuz sekiz kişi oluyor, hiçbiri diğer otuz yedisini tanımıyor. Hep birlikte sekiz durak gidiyoruz, inen oluyorsa da binen de oluyor, ama tek çıt çıkmıyor. Şoförle konuşmak zaten tehlikeli ve yasak. Ayakkabıların burunlarına, gecikmiş ense traşlarına boğuluyorum o zaman; şeytan tırnaklarına, o pantolona hiç olmayan o çoraba, naylon poşetlerin göstermediği kim bilir nelere, boşlukta bir yere bakarken fışkıran tiklere, bacak titretmelere... Balıksırtı kabanlardan bir gece önce kızartılmış palamutun kokusu sızıyor, portmantonun evin içindeki yerini görüyorum. Kendime engel olamıyorum, palamutların aliminyum maşayla bıraklıdığı melamin tabak, tuzluğun içindeki pirinçler, masanın altına sabahtan düşmüş zeytin çekirdeği... Nezaketsizce diktiğim gözlerimi, kırmızı "duracak" ile durduruyorum. Yoksa körüğü bile olmayan küçücük otobüsü bitiremiyorum.